معناشناسی فتنه در کلام خدا (قرآن) و کلام امیرالمومنین (علیه السلام) نهج‌البلاغه

دوره 3، شماره 32، اسفند 1400، صفحات 30 - 16

نویسندگان : حسین جلائی نوبری *

چکیده :
مقاله پیش رو با روش توصیفی تبیینی و به‌صورت کتابخانه‌ای و اسنادی به بررسی معناشناسی فتنه در قرآن و نهج‌البلاغه می‌پردازد. در این مقاله ابتدا به بررسی لغوی و اصطلاحی واژه فتنه پرداخته‌شده و سپس ضرورت بحث فتنه شناسی ارائه می‌گردد. در بخش بعدی به معناشناسی واژه فتنه از حدود ۱۰ کتاب لغت‌شناسی و معناشناسی عربی و فارسی پرداخته‌شده است و مهم‌ترین معانی واژه فتنه در قرآن بیان می‌گردد. این معانی عبارت‌اند از: آزمایش و امتحان، فریب دادن، شرک و بت‌پرستی، شکنجه دادن، مصیبت، شرک به خدا، فساد کبیر، اغفال که درآیات موردبررسی قرار می‌گیرند و درنهایت ویژگی‌های واژه معنا در نهج‌البلاغه بیان می‌گردد. هدف اساسی از این مقاله بیان معانی فتنه و آشنایی با این واژه هست تا با شناخت این واژه در این زمانه به‌خصوص از فتنه‌های آخرالزمان اطلاعات کافی در دست داشته باشیم چراکه فتنه‌های آخرالزمان بسیار بزرگ‌تر هست و در این شناخت نسبت به فتنه شناخت معنای فتنه اولین قدم در بحث فتنه شناسی اجتماعی است.

کلمات کلیدی :
معنا، فتنه، قرآن، نهج‌البلاغه