هدف از اين پژوهش، تعيين بررسی اثربخشی آموزش مهارت حل مسئله بر تعامل والدینی در بین نوجوانان در معرض خطر بود. طرح پژوهش، نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل است. جامعه آماري كليه نوجوانان در معرض خطر شهر کرمانشاه بودند. نمونه مورد نظر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 24 نفر براساس معیارهای ورود وخروج انتخاب و بطور کاملا تصادفی در دوگروه دو گروه آزمایشی و گواه (12 نفر گروه آزمایش و 12 نفر گروه گواه) قرار گرفتند. ابزار هاي پژوهشي مورد استفاده تعامل والدینی مارک (1983) بود و جهت سنجيدن آموزش مهارت حل مسئله از پروتكل آموزشي هشت جلسه اي استفاده شد. براي تحليل داده ها از تحليل كواريانس چند متغيره و يك متغيره استفاده شد. یافته‌ها نشان داد آموزش مهارت حل مسئله با توجه به میانگین تعامل والدینی (مادر) دانش آموزان گروه آزمایش نسبت به میانگین گروه گواه، موجب افزایش تعامل والدینی (مادر) دانش آموزان گروه آزمایش شده است. آموزش مهارت حل مسئله با توجه به میانگین تعامل والدینی (پدر)دانش آموزان گروه آزمایش نسبت به میانگین گروه گواه، موجب افزایش تعامل والدینی (پدر)دانش آموزان گروه آزمایش شده است.

آموزش مهارت حل مسئله تعامل والدینی نوجوانان در معرض خطر