این پژوهش با هدف بررسی نقش میانجی‌گری خودپنداره در رابطه بین شفقت به خود و نگرانی از تصویر بدن انجام شد.پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی ـ همبستگی از نوع تحلیل مسیر بود. نمونه شامل ۲۰۰ نفر از بزرگسالان بود که به‌صورت در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه شفقت به خود، پرسشنامه خودپنداره و مقیاس نگرانی از تصویر بدن بود. داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی، همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر مبتنی بر رگرسیون مورد تحلیل قرار گرفت. برای آزمون نقش میانجی از روش بوت‌استرپ با ۵۰۰۰ نمونه استفاده شد.نتایج نشان داد که شفقت به خود رابطه مثبت و معناداری با خودپنداره (β=0.423، p<0.001) و رابطه منفی با نگرانی از تصویر بدن (β=-0.376، p<0.001) دارد. همچنین خودپنداره رابطه منفی و قوی با نگرانی از تصویر بدن نشان داد (β=-0.602، p<0.001). تحلیل میانجی‌گری نشان داد که اثر غیرمستقیم شفقت به خود بر نگرانی از تصویر بدن از طریق خودپنداره معنادار است (β=-0.255)، و بازه اطمینان بوت‌استرپ ۹۵٪ [–0.370 تا –0.155] شامل صفر نبود؛ بنابراین خودپنداره نقش میانجی مؤثری در این رابطه ایفا می‌کند. همچنین حدود ۶۷.۷٪ از اثر کل از مسیر میانجی منتقل شد که نشان‌دهنده میانجی‌گری جزئی اما قوی است.پژوهش حاضر نشان داد که شفقت به خود می‌تواند به‌طور مستقیم و غیرمستقیم نگرانی از تصویر بدن را کاهش دهد و خودپنداره نقش مهمی در انتقال این اثر دارد. یافته‌ها اهمیت مداخلات مبتنی بر شفقت به خود و تقویت خودپنداره را در کاهش نگرانی‌های مرتبط با تصویر بدن برجسته می‌سازد. این نتایج می‌تواند در طراحی برنامه‌های آموزشی، مشاوره‌ای و پیشگیرانه در حوزه سلامت روان مورد استفاده قرار گیرد.

شفقت به خود خودپنداره نگرانی از تصویر بدن میانجی‌گری تحلیل مسیر