نوشتار حاضر جستاری کوتاه در بررسی سبک شناسی قصیده ای در مدح امام رضا (ع) از دیوان اشعار شوکت بخارایی است.شوکت بخارایی یکی از مطرح ترین شاعران سبک هندی و اواخر دوره صفوی و در کل اوایل قرن دوازدهم است. از وی کلیاتی از اشعارش باقی مانده است که سیروس شمیسا آن را به قلم تصحیح و چاپ رسانیده است. در این مقاله که به روش کتابخانه ای انجام گرفته سعی بر آن شده است تا به کالبد شکافی شعر (قصیده ای) از دیوان شوکت در مدح امام رضا (ع) پرداخته شود و هدف از این بررسی (سطح زبانی- سطح ادبی- سطح فکری )این است تا بدین ترتیب خواننده پس از مطالعه آن به درک عمیق تر وفصیح تر زبان و فکر و اندیشه شاعری که در اذهان به دور مانده و ناآشنا بنظر می آید، برسد.مقیاس های شاعرانه به همراه ترکیبات عامیانه در سطح زبان ، بهر گیری از صنعت حس آمیزی ،صنعت زیبای جان بخشی و کاربرد استعاره های رنگین،در کنار توصیف عشق توام به غم گرایی بودن در بیان حالات او در این قصیده شاخص ترین بعد سبکی اورا تشکیل می دهد.

سبک شناسی سبک هندی سطح زبانی سطح فکری شوکت بخارایی