سیلیسیوم دومین عنصر فراوان در خاک است که تقریباً 28 درصد از پوسته زمین را تشکیل می‌دهد، اما بیشتر منابع آن در خاک به صورت نامحلول است و به‌طور مستقیم قابل استفاده برای گیاه نمی‌باشد. سیلیسیوم نقش مهمی در افزایش مقاومت گیاه به تنش‌های محیطی و بهبود کیفیت محصولات کشاورزی ایفا می‌کند. با این حال، میزان جذب و انتقال این عنصر در گیاهانی مانند گوجه فرنگی هنوز به‌طور دقیق مشخص نیست. هدف از این پژوهش ارزیابی میزان نفوذ سیلیسیم در برگ گیاه گوجه فرنگی و بررسی تأثیر آن بر عملکرد گیاه بود.در این تحقیق آزمایشی به‌صورت طرح کاملاً تصادفی با 7 تیمار و 3 تکرار انجام شد. تیمارها شامل شاهد، سیلیکات پتاسیم، اسید منوسیلیسیک و سیلیکات سدیم با غلظت‌های 1 و 2 میلی‌مولار بودند. پارامترهای مختلفی از جمله زیست توده، غلظت سیلیسیم در برگ، میزان رنگیزه‌های فتوسنتزی، تعداد میوه، وزن هر میوه و عملکرد کل بوته اندازه‌گیری شدند. نتایج نشان داد که تمامی تیمارها موجب افزایش میزان سیلیسیم در برگ نسبت به شاهد شدند. بالاترین میزان سیلیسیم در برگ از تیمار سیلیکات پتاسیم 2 میلی‌مولار بدست آمد، اگرچه تفاوت آن با تیمار سیلیکات پتاسیم 1 میلی‌مولار معنی‌دار نبود.بررسی درصد سیلیسیم در برش عرضی برگ با استفاده از دستگاه EDX نشان داد که سیلیکات سدیم 2 میلی‌مولار و اسید منوسیلیسیک 1 میلی‌مولار درصد سیلیسیم بالاتری در مزوفیل برگ داشتند، که این میزان به‌طور معنی‌داری بیشتر از شاهد بود. همچنین، سیلیکات سدیم از سطح رویی برگ به راحتی وارد مزوفیل شد، اما نفوذ آن به داخل برگ محدود بود. عملکرد بالاترین تیمار مربوط به اسید منوسیلیسیک 1 میلی‌مولار بود که عملکرد 3451 گرم را تولید کرد.نتایج نشان داد که نفوذ سیلیسیم به داخل برگ می‌تواند تأثیر بیشتری بر عملکرد گیاه داشته باشد، زیرا تیمارهایی که سیلیسیم به داخل برگ نفوذ داشتند (مانند سیلیکات سدیم و اسید منوسیلیسیک 1 میلی‌مولار) موجب افزایش وزن تک میوه و عملکرد کلی گیاه شدند.

سیلیکات سیلیس اسید مونوسیلیسیک نفوذ برگی