هدف این پژوهش بررسی نقش فناوری‌های سبز در بهبود کیفیت زندگی شهروندان تهران و تحلیل فضایی توزیع این فناوری‌ها در سطح شهر است. پژوهش تلاش می‌کند ارتباط میان توسعه پایدار شهری، فناوری‌های سبز و شاخص‌های چندبعدی کیفیت زندگی را به‌صورت یکپارچه تبیین کند.مطالعه حاضر با رویکرد توصیفی–تحلیلی و با استفاده از روش ترکیبی (کمّی–کیفی) انجام شده است. داده‌های کمّی از طریق پرسش‌نامه محقق‌ساخته بین 384 شهروند تهرانی جمع‌آوری شد و داده‌های کیفی از 15 مصاحبه نیمه‌ساختاریافته با متخصصان حوزه شهری به‌دست آمد. برای تحلیل داده‌ها از آزمون همبستگی، تحلیل رگرسیون و مدل‌سازی معادلات ساختاری (SEM) استفاده شد. داده‌های فضایی نیز در محیط ArcGIS Pro با بهره‌گیری از ابزارهایی نظیر Kernel Density، Hot Spot Analysis و Weighted Overlay تحلیل گردید. نتایج نشان داد که فناوری‌های سبز تأثیر معناداری بر کیفیت زندگی دارند و سهم حوزه‌ها متفاوت است. حمل‌ونقل پاک (β=0.42) و فضای سبز پایدار (β=0.35) بیش‌ترین اثر را بر کیفیت زندگی داشتند، در حالی که مدیریت پسماند هوشمند کم‌ترین اثر را نشان داد. تحلیل GIS بیانگر توزیع فضایی نامتوازن فناوری‌های سبز است؛ به‌طوری‌که مناطق شمالی و مرکزی تهران هم‌زمان از زیرساخت‌های سبز و کیفیت زندگی بالاتر برخوردارند، در حالی که مناطق جنوبی و جنوب‌شرقی در وضعیت کم‌برخورداری قرار دارند. تحلیل کیفی نیز تأکید کرد که ضعف یکپارچگی نهادی و مشارکت اجتماعی مانع گسترش فناوری‌های سبز است.فناوری‌های سبز در تهران ظرفیت بالایی برای ارتقای کیفیت زندگی دارند، اما اثربخشی آن‌ها وابسته به گسترش عادلانه، حکمرانی یکپارچه و ادغام فناوری با برنامه‌ریزی شهری است. یافته‌ها نشان می‌دهد که توسعه فناوری‌های سبز می‌تواند مسیر تحول تهران به‌سوی زیست‌پذیری، سلامت و پایداری شهری را تقویت کند.

فناوری‌های سبز توسعه پایدار شهری کیفیت زندگی تحلیل فضایی تهران