تحولات رسانه‌ای در ایران، به‌ویژه گسترش شبکه‌های اجتماعی و پلتفرم‌های دیجیتال، موجب بازتعریف مفهوم هویت فرهنگی در میان نسل‌های جدید شده است. این پژوهش با هدف بررسی نقش رسانه‌های نوین در بازسازی هویت فرهنگی و نسلی جوانان ایرانی انجام شده است تا چگونگی تأثیر فناوری‌های ارتباطی بر بازتابی‌شدن «خود» در جامعه‌ی معاصر ایران تحلیل گردد. پژوهش حاضر از نوع کیفی و توصیفی ـ تحلیلی است که بر پایه‌ی تحلیل متون نظری و داده‌های فرهنگی استخراج‌شده از محتوای رسانه‌های اجتماعی انجام شده است. برای تبیین پدیده، از چارچوب‌های نظری آنتونی گیدنز (بازتابی‌بودن هویت)، استوارت هال (بازنمایی و تفاوت)، زیگمونت باومن (مدرنیته‌ی سیال) و پی‌یر بوردیو (مصرف فرهنگی و سرمایه نمادین) بهره گرفته شده است.نتایج پژوهش نشان می‌دهد که رسانه‌های نوین در ایران به میدان اصلی بازنمایی و بازتولید هویت فرهنگی تبدیل شده‌اند. نسل جوان با بهره‌گیری از پلتفرم‌هایی چون اینستاگرام، تیک‌تاک و تلگرام، هویتی دیجیتال و ترکیبی از مؤلفه‌های بومی و جهانی می‌سازد. الگوریتم‌ها، اینفلوئنسرها و بازخوردهای اجتماعی در این میان نقش نهادهای جدید تنظیم‌کننده‌ی معنا را ایفا می‌کنند. در این فضا، «خود دیجیتال» به پروژه‌ای بازتابی و سیال بدل شده است که در مرز میان واقعیت و بازنمایی شکل می‌گیرد. رسانه‌های نوین نه صرفاً ابزار ارتباطی، بلکه بستر بازآفرینی فرهنگی در ایران هستند. هویت نسلی جدید ایرانی در عصر دیجیتال، فرآیندی در حال شدن است که در تعامل میان فناوری، فرهنگ و جامعه ساخته می‌شود. این وضعیت ضمن تقویت خودآگاهی فرهنگی، به شکل‌گیری هویت‌های چندلایه و ترکیبی انجامیده است که بازتابگر «ایران دیجیتال» به‌عنوان مرحله‌ی تازه‌ای از تحولات فرهنگی است.

رسانه‌های نوین هویت فرهنگی هویت دیجیتال نسل جوان ایران بازتابی‌بودن هویت